یک درس از حضرت على علیه السّلام، «اذا دخل فى البیت کان صبیآ و اذا کان خرج من البیت کان رجلا» [است.] حضرت على علیه السّلام هر وقت وارد خانه مى شد «کان صبیآ» مانند بچه وارد مى‌شد یعنى خیلى آرام، معمولى و خودمانى وارد مى‌شد؛ با بچه‌هاى خانه‌ى خود برخورد بچه‌گانه مى‌کرد و با آنان بازى مى‌کرد؛ هیچ خود را نمى‌گرفت؛ اهل خانه‌ى او با او در آرامش بودند. ولى وقتى از خانه خارج مى‌شد «کان رجلا» در اجتماع مرد و مردانه بود؛ مردى و قدرت خود را در جامعه مى‌برد. شخص قوى لازم است چنین باشد و شخص ضعیف عکس این است.
غنچه های نشکفته، ص ۲۴۴
