نور یزدان

قطعه «نور یزدان» از دیوان حب، مدحیه حضرت علی اکبر علیه السلام است.

مظهر اسماء حسنا جانِ جانان اکبر است / نیر تابان خلقت نورِ یزدان اکبر است

جلوه ذات خداوند احد فرد صمد / سرّی از اسرار سَرمد اسم سبحان اکبر است

 کرد تجلی ذات واحد با همه اسم جمال / هم جمال و هم جلال نازل ز رحمان اکبر است

جلوه روی محمّد زاده خیرالبشر / خُلق و خوی احمدی آن ماه تابان اکبر است

خُلق محمّد خَلق محمّد سیر و صورت نبی / روی زیبا احمد است و نور رخشان اکبر است

شبه پیغمبر علیِ اکبر آن زیبا صنم / ماه تابان نبوّت جانِ فرقان اکبر است

خُلق و خَلق نازل ز احمد نور اول مصطفی / باطن و ظاهرِ یوسف ماه کنعان اکبر است

میوه قلب ولایت شیره جان علی / نَجلِ پاک مرتضی آن شاه خوبان اکبر است

نور هر دو چشم زهرا پاره جسم بتول / غنچه ئی از باغ عصمت هم گلستان اکبر است

نس پاک مجتبی  هم حسین بن علی / قُرَّهُ الْعِینِ حَسَنَیْن دُرّ و مَرجان اکبر است

نجل والای حسین بین علی مرتضی / زاده لیلای اطهر نجم آسمان اکبر است

غنچه ئی بشکفته شداز باغ سبر حَسَنیْن / بین گل سرخ حسینی بین که مهربان اکبر است

غنچه ئی از باغ عشق و هم نبوّت هم ولا / در شکفت آمد ز بالا همچو خندان اکبر است

اسم علیّ و کنیه اش باشد اَبولحسن لقب  / عابد و زاهد و حامد روح و ریحان اکبر است

نور والای ولایت یاور قرآن و دین/ حامی ملک ورسالت نور ایمان اکبر است

ساقی بزم صداقت واقع جود و سخا / فیض قُدُوسیِ بالا نَفسِ جاودان اکبر است

قبله حاجات هر مرد جوان روی زمین / کعبه مقصود شان از بهر احسان اکبر است

شاهد صدق و صداقت هم صفا و هم وفا / معنی جانِ فُتُّوت یارِ یاران اکبر است

نُطق گویا حِکمت والا کمال معرفت / عارق بالله و فی الله اصل عرفان اکبر است

رهنمای جن و انسان و مَلک شبه رسول / رهبر ماده، مجرد، بَه، چه آسان اکبر است

صد چو جبریل امین خادم بدرگاه علی / تابع فرمان اکبر جونکه سلطان اکبر است

حُسنِ فردوس برین و جنّتُ الْمَاْوی و حور / حسن سِدْرَه حسن طوبی حسن رِضوان اکبر است

حسن رَوْضَه حسن رضوان حسن حُورالعین و هم / حسن هر جا و مقام و حور و غلمان اکبر است

حسن حج و حسن کعبه حسن حِجر و هر مقام / حسن سَعی و حسن زمزم هم نشانِ اکبر است

حسن آن سنگ سیاه و خال لب رُکنِ یَمان / حسن مَروه با صفایش حسن چندان اکبر است

حسن مشعر با عرفات کوه نور و رکن آن / حسنِ صحرای منا و قُرب و قربان اکبر است

حسن خیف و رمی و میدان جهاد و شهد آن / صحنه کرببلا قربانی آن اکبر است

بین علی اول شهید خیرالمرسلین / در زمین کربلا آن یار قرآن اکبر است

اَلشَهید ابْنُ الشَهید اول شهید کربلا / از نبی هاشم بود هم نور چشمان اکبر است

با اجازه وارد میدان جنگ شد آن شجاع / کل میدان را به هم پیچید چو طوفان اکبر است

یکصد و بیست مرد جنگی گشت از آن قوم خبیث / جانب خیمه روان شد قلب عطشان اکبر است

فاتح میدان ز میدان آمد در نزد باب / جرعه ی آبی تمنا ای عزیزان اکبر است

باب عطشانش حسین انگشتری اندر دهان / یا زبان تشنه ی خود در دهان اکبر است

یعنی ای بابا حسینت از تو تشنه تر بود. رَوْ به میدان عدو چون مرد میدان اکبر است

گر روی میدان ز دست جد خود سیراب شوی / حضرت ختم رسالت میزبان اکبر است

زاده شاه ولایت حید ثانی علی / حمله ئی جانانه بنمود شیر غرّان اکبر است

زد سر و دست و دگر پا سینه چاک و زخم تن / گشت فراوان نامسلمان، یک مسلمان اکبر است

مُرَهِ ملعون بزد بر فرق اکبر تیغ کین / یا بزد با نیزه کین بین که مهمان اکبر است

شد گل باغ ولایت پرپر از جور جفا / این گل پرپر شدهبشد ز گلدان اکبر است

اکبر گفتا اَبَتاه عَلَیْکَ مِنّی السلام / جد من سیراب نموده نزد منّان اکبر است

عاشقا گفتا حسین تشته لب با اکبرش / هم عَلَی الدُّنیا بَعْدَکَ الْعَفا، جان اکبر است

دیوان حب، ج ۱، ص ۵۸۵-۵۹۰