قطعه «حُسن عالم» از دیوان حب مولودیه حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام است.
ساقیا می ده دمادم زان می رنگ ارغوان / تا بنوشم دائماً زان می چه پنهان چه عیان
تا بنوشم می ناب از دست پر فیضت به شب / مست می گردم بخوانم مدح یار دلستان
ظاهر آمد یار دلبندم به ناسوت و زمین / سال های اول هجرت و ماه رمضان
نمیه ی ماه مبارک احتمال شب قَدر / وَهْ، چه شب شد نور باران نور یزدان در نشان
خانه ی زهرا ز نورش طعنه زد بر آفتاب / شد خجل ماه شب چارده میان آسمان
مولد شاه ولایت حُسْن زیبای حَسَن / نمیه ماه ضیافت حق حَسن را میزبان
نازل آمد از جمال احسن یزدان پاک / باطن زیبای هستی طائر عرش آشیان
حُسْنِ زیبای حَسَنْ نازل ز حُسن داور است / لوء لوء مکنون عصمت قبله گاه قُدسیان
فاطمه گفتا علی جان نام گذاری کن عیان / مرتضی گفتا نگیرم سبقتی بر جانِ جان
جان جانان مصطفی گفتا که من هم این چنین / نی بگیرم سبقتی بر خالق انسان و جان
جبرئیل آمد سلام حق تعالی را رساند / تَهنیت آمورد، مبارک باد بگفتّ سرِّ نهان
جبرئیل گفتا محمّ حق سلامت را رساند / نام فرزندت حَسن کن سرفراز و شادمان
نام دیگر سَیِّد و سِبط و امین و حجت است / مجتبی بِّر و نقی و هم زکی زاهد روان
سبط اول زاده ی خیرالبشر معصوم پاک / نور هر دو چشم زهرا پور حیدر خوش بیان
زینت عرش خدا و بر درش روحُ الامین / بهر خدمت بر مین آمد چه زیبا مهربان
حُسن زیبای حَسن ظاهر ز حُسن یاجمیل / صد چو یوسف خاک نشین بارکَ الله بر زیان
این همه حُسن و ملاحَت این همه وجه کمال / روی زیبای حَسن ظاهر ز روی مُستعان
باعث ناسوت و لاهوت فوق لاهوت شد حسن / باعث کوْن و مکان و هم زمین و هم زمان
محشر کُبرا و جَنَّت روضه ی رضوان حَسن / سِدْرَه و طوبی صراط است عدل و سنجش هم میزان
حافظ دین مبین و حامی قران یقین / رهنمای انس و جان و حُسن هستی جاودان
حُسن عالم ظاهر از حُسن حَسن باشد بلی / عاشقا یک جلوه از حُسن جمال است بی گمان
دیوان حب، ج۱، صص ۳۷۷-۳۷۹