توفیق یعنی اسباب چینی. خدای تعالی وقتی به کسی توفیق می‌دهد، معنایش آن است که اسباب کار او را برایش فراهم می‌کند، مثلا توفیق یک محصل آن است که خدای تعالی از اول استاد خوب، و هم مباحثه خوب، روزی او می‌کند، برای او گرفتاری پیش نمی‌آید، او به درس خود علاقه‌مند می‌شود، علم ولایت قوی و تقوای بالا به او عطا می‌فرماید، با لطف الهی می‌داند چگونه درس بخواند، و چه درسی و چه کتابی بخواند، وقت عزیز خود را تلف نمی‌کند، و از عمر خود بهره‌مند می‌گردد.
اگر خدای تعالی توفیق عطا فرماید ما می‌توانیم قیام کنیم برای روزه گرفتن، و برای نماز بپا داشتن، و برای انجام هر کار خداپسندا دیگر قیام کنیم تا از گناه و اثرات آن دوری کنیم، قیام می‌کنیم که همیشه به ذکر خدا مشغول باشیم. اگر خدای تعالی توفیق عطا فرماید انسان گمراه نمی‌شود، و اگر توفیق نباشد به گمراهی می‌افتد. راه رسیدن به حق را نمی‌داند، و ممکن است از ضالین باشد. لازم است انسان به هادی توجه داشته باشد، و در پی آن باشد، تا خدای هادی او را به صراط مستقیم هدایت کند.
بیان رسا، ج ۱، صص ۱۶۶-۱۶۷
