وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَهَ آلدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُوا لِیْ وَلْیُؤْمِنُوا بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ (قرآن کریم، بقره، آیه ۱۸۶). زمانى که بندگان من، (از دور و نزدیکى من از تو سئوال کردند) بدانند که من به آن‌ها نزدیکم، از رگ هستى آن‌ها به آن‌ها نزدیکترم، اگر کسى از من چیزى بخواهد، سئوالى نماید جواب او را خواهم داد، بندگان من وقتى دعا کنند و از من بخواهند من دعاى آنان را اجابت خواهم کرد. این آیه، لحاظ حقى و عبدى دارد، و لحاظ حقى آن کثیر است. دعا کردن استجابت است، اگر قرار باشد دعاى کسى اجابت نشود دعا هم بر زبان او جارى نمى‌شود، اجابت دعا جارى کردن دعا به زبان […]
